تلفن سانترال مدیریتی و سانترال رهیاب مدل rx 112

قیمت تلفن سانترال زیمنس

سانترال کدهای دو رقمی با شماره مشترک هشت رقمی، کدهای سه رقمی با اعداد هفت رقمی و کدهای چهار رقمی با اعداد شش رقمی استفاده می شود، بنابراین شماره تلفن سانترال کامل همیشه ده رقمی است. شماره مشترک در اکثر مناطق با 0 شروع می شود. این رقمی است که بین کد منطقه درج شده است. شماره مشترک برای تشکیل طرح شماره ده رقمی جدید در سال 2002. این رقمی است که بین کد منطقه درج شده است. شماره مشترک برای تشکیل طرح شماره ده رقمی جدید در سال 2002. بنابراین، بسیاری از یونانی ها به اشتباه فکر می کنند که کدهای منطقه شامل این 0 ابتدایی است. برای مثال، آنها فکر می کنند که کد منطقه آتن 210 است در حالی که، در واقع، کد منطقه آتن است. 21، 0 اولین رقم شماره مشترک است. شماره های مشترکی که با 0 شروع می شود به OTE انحصاری سابق اختصاص داده می شود. در شهرهای بزرگ تری مانند آتن و تسالونیکی، شماره های مشترکی که با ارقام دیگر به جز ۰ شروع می شوند، به ویژه در میان مشترکین تجاری، روز به روز رایج تر می شوند. در این مورد بسیاری از مردم فکر می کنند که کد منطقه متفاوت است. به عنوان مثال، یک شماره مشترک در آتن ممکن است با 211 شروع شود، و مردم فکر کنند که 211 یک کد منطقه مجزا از 210 است، در حالی که، در واقع، هر دو شماره در کد منطقه 21 هستند و رقم سوم شماره متعلق به شماره مشترک است.. پیشوند تماس بین المللی به کشوری که از آن تماس می گیرید بستگی دارد، به عنوان مثال، 00 برای اکثر کشورهای اروپایی و 011 از آمریکای شمالی. در سال های 2001 تا 2002، یونان در دو مرحله به طرح شماره ده رقمی بسته رفت و در نتیجه شماره مشترکان دو بار تغییر کرد. برای شماره های تلفن سانترال همراه، "0" اول به "6" تغییر یافت. توجه داشته باشید که به دلیل قابلیت حمل شماره، هم برای شماره های جغرافیایی و هم غیرجغرافیایی (موبایل، رایگان، نرخ حق بیمه)، نمی توان در مورد اپراتور مطمئن بود که یک شماره به آن تعلق دارد. تمام کدهای جغرافیایی (21x، 231x) به عددی از 0 تا 6 ختم می شوند (210 یا 212 برای آتن، 2310 یا 2312 برای تسالونیکی). اعدادی که کد آنها به "0" ختم می شود، در اصل توسط OTE اداره می شوند یا بوده اند. همین امر در مورد تلفن سانترال های همراه نیز صدق می کند: تمام کدهای تلفن سانترال همراه (69x) به 0،3،4،5،7،8 یا 9 (690، 698) ختم می شوند. کد موبایل «696» به پیجرهای OTE اختصاص دارد. اعدادی که با 690 و 693 شروع می شدند در ابتدا به WIND، با 694 و 695 به Vodafone، با 697 و 698 به Cosmote و با 699 به Q-Telecom تا سال 2007 که با WIND ادغام شد، اختصاص داده شد. 236x استفاده نمی شود. 245x، 247x و 248x استفاده نمی شود. 256x تا 258x استفاده نمی شود. 277x و 278x استفاده نمی شود. 285x تا 288x استفاده نمی شود.

تلفن سانترال فروشی

سانترال از دهه 1960، یک PBX شبیه سازی شده، معروف به Centrex، ویژگی های مشابهی را از مرکز تلفن سانترال مرکزی ارائه می کرد. تفاوت یک PBX با یک سیستم تلفن سانترال کلیدی (KTS) در این است که کاربران یک سیستم کلیدی به صورت دستی خطوط خروجی خود را روی دستگاه های تلفن سانترال مخصوصی که دکمه های مربوط به این منظور را کنترل می کنند، انتخاب می کنند، در حالی که سانترال ها خط خروجی را به طور خودکار انتخاب می کنند. دستگاه های تلفن سانترال متصل به سانترال معمولاً کلیدهای ویژه ای برای کنترل خطوط دفتر مرکزی ندارند، اما غیر معمول نیست که سیستم های کلیدی به یک PBX برای گسترش خدمات آن متصل شوند. یک PBX، برخلاف یک سیستم کلیدی، از یک طرح شماره گذاری سازمانی برای ایستگاه های خود استفاده می کند. به علاوه، یک پلان شماره گیری تعیین می کند که آیا هنگام شماره گیری برای دسترسی به صندوق پستی مرکزی، توالی های رقمی اضافی باید پیشوند شوند یا خیر. سیستم های مدرن تحلیل اعداد به کاربران اجازه می دهند شماره گیری داخلی داشته باشند. شماره تلفن سانترال های خارجی بدون کد خاص برای تشخیص مقصد مورد نظر. اصطلاح PBX زمانی به وجود آمد که اپراتورهای تابلو برق تابلوهای شرکت را به صورت دستی با استفاده از مدارهای سیمی مدیریت می کردند. همانطور که سوئیچ های الکترومکانیکی خودکار و بعداً سیستم های سوئیچینگ الکترونیکی به تدریج جایگزین سیستم های دستی شدند، اصطلاحات تعویض انشعاب اتوماتیک خصوصی (PABX) و مبادله انشعاب دستی خصوصی (PMBX) آنها را متمایز کرد. سیستم های دیجیتال حالت جامد گاهی اوقات به عنوان مبادلات الکترونیکی خصوصی خودکار (EPABX) شناخته می شوند. سانترال تا حد زیادی شناخته شده ترین است. این اختصار اکنون برای همه انواع سیستم های سوئیچینگ تلفن سانترال داخلی پیچیده اعمال می شود. دو پیشرفت مهم در طول دهه 1990 منجر به انواع جدیدی از سیستم های PBX شد. یکی رشد گسترده شبکه های داده بود. افزایش درک عمومی از سوئیچینگ بسته. شرکت ها به شبکه های سوئیچ بسته برای داده ها نیاز داشتند، بنابراین استفاده از آن ها برای تماس های تلفن سانترالی وسوسه کننده بود، و در دسترس بودن اینترنت به عنوان یک سیستم تحویل جهانی، ارتباطات سوئیچ بسته را جذاب تر کرد.