سانترال فوکوس ال و تلفن سانترال چیست

دستگاه سانترال سامسونگ

سانترال سیستم های تلفن سانترال دیجیتال محبوب ترین سیستم های تلفن سانترالی هستند که امروزه در خدمت هستند. در حالی که سیستم های تلفن سانترال آنالوگ منسوخ، مکالمات صوتی (امواج صوتی) را به امواج الکتریکی تبدیل می کنند، سیستم های تلفن سانترال دیجیتال همان مکالمات صوتی را دریافت می کنند و آن ها را به یک فرمت باینری تبدیل می کنند که در آن داده ها به «1» و «0» فشرده می شوند. به طور خاص، سیستم های تلفن سانترال دیجیتال صدای شما را با استفاده از روشی به نام Time Division Multiplexing یا TDM نمونه برداری می کنند. وقتی با تلفن سانترال دیجیتال صحبت می کنید، صدای شما به صورت دیجیتالی در شکاف های زمانی نمونه برداری می شود تا مکالمه نیازی به استفاده از کل پهنای باند یک مدار نداشته باشد. سپس سیستم از یک ساعت برای همگام سازی نمونه های دیجیتال و تبدیل مجدد آنها به صدا استفاده می کند. در حالی که ایستگاه های تلفن سانترال آنالوگ فقط می توانند یک مکالمه را در یک زمان انجام دهند، ایستگاه های تلفن سانترال دیجیتال می توانند بیش از یک مکالمه و همچنین انواع ویژگی های سیستم تلفن سانترال را روی یک جفت سیم فشرده کنند. وضوح- در حالی که ایستگاه های تلفن سانترال آنالوگ کیفیت صدای غنی تری را نسبت به دیجیتال ارائه می دهند، کد باینری که توسط ایستگاه های تلفن سانترال دیجیتال برای انتقال داده ها استفاده می شود، آن را با دقت حفظ می کند تا انتقال نهایی بدون اعوجاج باشد. این منجر به تماس های تلفن سانترالی واضح تر می شود. افزایش ظرفیت- ایستگاه های تلفن سانترال دیجیتال می توانند مکالمات بیشتری را در یک جفت سیم نسبت به یک ایستگاه آنالوگ جای دهند. این امکان سیم کشی کمتر را فراهم می کند. ارتباط کارآمدتر از مدار آنالوگ. ویژگی های بیشتر- با توجه به افزایش ظرفیت، یک ایستگاه تلفن سانترال دیجیتال همچنین می تواند ویژگی های بیشتری را روی یک جفت سیم قرار دهد. بی صدا کردن، شماره گیری مجدد، شماره گیری سریع، کلیدهای عملکرد، انتقال تماس، پست صوتی، کنفرانس، و سایر ویژگی ها همگی از طریق سیستم های دیجیتال با منابع بیشتری نسبت به سیستم های آنالوگ در دسترس هستند.

سانترال وست پوینت

سانترال در ایالات متحده، اتصال فرستنده ها و گیرنده های تلفن سانترال همراه با شبکه تلفن سانترال عمومی سوئیچ شده (PSTN) در سال 1946 با معرفی سرویس تلفن سانترال همراه (MTS) توسط شرکت تلفن سانترال و تلگراف آمریکا (AT&T) آغاز شد. در سیستم MTS ایالات متحده، کاربری که مایل به برقراری تماس از طریق تلفن سانترال همراه بود، باید قبل از برقراری تماس، یک کانال استفاده نشده را به صورت دستی جستجو می کرد. سپس کاربر با یک اپراتور تلفن سانترال همراه صحبت کرد که در واقع تماس را از طریق PSTN شماره گیری کرد. اتصال رادیویی ساده بود، فقط یک طرف می تواند در یک زمان صحبت کند، جهت تماس توسط یک سوئیچ فشار به مکالمه در گوشی تلفن سانترال همراه کنترل می شود. در سال 1964 AT&T خدمات بهبودیافته تلفن سانترال همراه (IMTS) را معرفی کرد. این عملکرد دوطرفه کامل، شماره گیری خودکار، و جستجوی خودکار کانال را فراهم می کرد. در ابتدا 11 کانال ارائه شد، اما در سال 1969 12 کانال اضافی در دسترس قرار گرفت. از آنجایی که تنها 11 (یا 12) کانال برای همه کاربران سیستم در یک منطقه جغرافیایی معین (مانند منطقه شهری اطراف یک شهر بزرگ) در دسترس بود، سیستم IMTS با تقاضای زیادی برای یک منبع کانال بسیار محدود مواجه شد. علاوه بر این، هر آنتن ایستگاه پایه باید روی یک سازه بلند قرار می گرفت و باید با قدرت بالا انتقال می داد تا بتواند در کل منطقه خدمات پوشش دهد. به دلیل این نیازهای انرژی بالا، همه واحدهای مشترک در سیستم IMTS ابزارهای مبتنی بر خودروهای موتوری بودند که باتری های ذخیره سازی بزرگی را حمل می کردند. در طول این مدت، یک سیستم واقعاً سلولی، معروف به سیستم تلفن سانترال همراه پیشرفته یا AMPS، اساساً توسط AT&T و Motorola, Inc توسعه یافت. این سیستم از مدولاسیون مدولاسیون آنالوگ - مدولاسیون فرکانس یا FM- استفاده می کرد و از ابتدا برای پشتیبانی از واحدهای مشترک برای استفاده در خودروها و عابران پیاده طراحی شد. در سال 1983 به طور عمومی در شیکاگو معرفی شد. از ابتدا موفقیت آمیز بود. در پایان سال اول خدمات، در کل 200000 مشترک AMPS در سراسر ایالات متحده وجود داشت. پنج سال بعد بیش از 2000000 نفر وجود داشت. در پاسخ به کمبود خدمات مورد انتظار، صنعت سلولی آمریکا چندین روش را برای افزایش ظرفیت بدون نیاز به تخصیص طیف اضافی پیشنهاد کرد.